3192) گفت یوسف : هین بیاور ارمغان / او ز شرمِ این تقاضا زد فغان

3193) گفت : من چند ارمغان جُستم تو را / ارمغانی در نظر نآمد مرا

3194) حبّه ای را جانب کان چُون بَرم ؟ / قطره ای را سویِ عُمّان چُون بَرم ؟

3195) زیره را من سویِ کرمان آورم / گر به پیشِ تو دل و جان آورم

3196) نیست تُخمی کاندرین انبار نیست / غیرِ حُسنِ ، تو که آن را یار نیست

3197) لایق ، آن دیدم که من آیینه ای / پیشِ تو آرم ، چو نورِ سینه ای

3198) تا ببینی رویِ خوبِ خود در آن / ای تو چون خورشیدِ شمعِ آسمان

3199) آینه آوردمت ، ای روشنی / تا چو بینی رویِ خود ، یادم کُنی

3200) آینه بیرون کشید او از بغل / خوب را آیینه باشد مُشتَغَل

3201) آینۀ هستی چه باشد ؟ نیستی / نیستی بَر ، گر تو ابله نیستی

3202) هستی اندر نیستی بتوان نمود / مال داران ، بر فقیر آرند جود

3203) آینۀ صافیّ تان ، خود گُرسِنه است / وخته هم آینۀ آتش زنه است

3204) نیستی و نقص ، هر جایی که خاست / آینۀ خوبیّ جمله پیشه هاست

3205) چون که جامه چُست و دوزیده بُوَد / مظهرِ فرهنگِ درزی چون شود ؟

3206) ناتراشیده همی باید جُذوع / تا دروگر اصل باشد یا فروع

3207) خواجۀ اِشکسته بند ، آنجا رود / که در آنجا پایِ اِشکسته بُوَد

3208) کی شود ، چون نیست رنجورِ نَزار / آن جمالِ صنعتِ طِب آشکار ؟

3209) خواری و دونیِ مس ها بر ملا / گر نباشد ، کی نماید کیمیا ؟

3210) نقص ها آیینۀ وصفِ کمال /  و آن حقارت آینۀ عِزّ و جلال

3211) ز آنکه ضِد را ضَد کُند ظاهر ، یقین / ز آنکه با سِرکِه پدید است انگبین

3212) هر که نقصِ خویش را دید و شناخت / اندر اِستکمالِ خود ، دو اسبه تاخت

3213) ز آن نمی پَرّد به سویِ ذوالجلال / کو گمانی می بَرد خود را کمال

3214) عِلّتی بَتّر ز پندار کمال / نیست اندر جانِ تو ای ذودَلال

3215) از دل و از دیده ات بس خون رود / تا زِ تو این مُعجِبی بیرون رود

3216) عِلّتِ اِبلیس ، اَنَا خیری بده ست / وین مَرَض ، در نَفسِ هر مخلوق هست

3217) گرچه خود را بس شکسته بیند او / آبِ صافی دان و سِرگین زیرِ جُو

3218) چون بشوراند تو را در امتحان / آبِ سرگین ، رنگ گردد در زمان

3219) در تَگِ جُو هست سِرگین ای فَتا / گرچه جُو صافی نماید مر تو را

3220) هست پیرِ راه دانِ پُر فِطَن / جوی هایِ نَفس و تن را جوی کَن

3221) جوی ، خود را کَی تواند پاک کرد ؟ / نافع از علمِ خدا شُد علمِ مرد

3222) کی تراشد تیغ ، دستۀ خویش را / رو ، به جرّاحی سپار این ریش را

3223) بر سرِ هر ریش جمع آمد مَگس / تا نبیند ، قُبحِ ریشِ خویش کس

3224) آن مگس ، اندیشه ها و آن مالِ تو / ریشِ تو ، آن ظلمتِ اَحوالِ تو

3225) ور نَهَد مَرهَم بر آن ریشِ تو ، پیر / آن زمان ساکن شود درد و نفیر

3226) تا که پنداری که صحّت یافته است / پرتوِ مَرهَم بر آنجا تافته است 

3227) هین ز مَرهَم سر مَکَش ای پشت ریش / و آن ز پرتو دان ، مدان از اصلِ خویش