پیدا شدن ستاره موسی بر آسمان و غریو منجمان | شرح و تفسیر

902) بر فلک پیدا شد آن اِستاره اش / کوری فرعون و مَکر و چاره اش

903) روز شد گفتش که ای عِمران برو / واقفِ آن غلغل و ، آن بانگ شو

904) راند عِمران ، جانبِ میدان و گفت / این چه غلغل بود شاهنشه نخُفت ؟

905) هر مُنَجِّم سر برهنه جامه چاک / همچو اصحابِ عزا بوسید خاک

906) همچو اصحابِ عزا آوازشان / بُد گرفته از فغان و سازشان

907) ریش و مو برکنده ، رُو بدریدگان / خاک بر سر کرده ، خون پُر دیدگان

908) گفت خیرست این چه آشوب است و حال ؟ / بَد نشانی می دهد مَنحُوس سال

909) عذر آوردند و گفتند : ای امیر / کرد ما را دستِ تقدیرش اسیر

910) این همه کردیم و دولت تیره شد / دشمنِ شَه هست گشت و چیره شد

911) شب ستارۀ آن پسر آمد عیان / کوریِ ما ، بر جَبینِ آسمان

912) زد ستارۀ آن پیمبر بر سما / ما ستاره بار گشتیم از بُکا

913) با دلِ خوش ، شاد عِمران وَز نفاق / دست بر سر می بزد کآه ، الفراق

914) کرد عِمران خویش ، پُر خَشم و تُرُش / رفت چون دیوانگان بی عقل و هُش

915) خویشتن را اَعجَمی کرد و ، براند / گفته های بس خَشن بر جمع خواند

916) خویشتن را ترش و ، غمگین ساخت او / نرده های باژگونه باخت او

917) گفتشان : شاهِ مرا بفریفتید / از خیانت وز طمع نشکیفتید

918) سویِ میدان ، شاه را انگیختید / آبرویِ شاهِ ما را ریختید

919) دست بر سینه زدیت اندر ضِمان / شاه را ما فارغ آریم از غمان

920) شاه هم بشنید و ، گفت : ای خاینان / من برآویزم شما را بی امان

921) خویش را در مَضحَکه انداختم / مال ها با دشمنان درباختم

922) تا که امشب جمله اسرائیلیان / دور ماندند از ملاقاتِ زنان

923) مال رفت و ، آبرو و ، کار خام / این بُوَد یاری و ، افعالِ کِرام ؟

924) سالها ادرار و ، خِلعَت می بَرید / مملکت ها را مسلّم می خورید

925) رأیتان این بود و ، فرهنگ و نجوم ؟ / طبل خوارانید و ، مَکّارید و ، شوم

926) من شمار را بَردَرَم ، و آتش زنم / بینی و ، گوش و ، لبانتان بَر کنَم

927) من شما را هیزمِ آتش کُنم / عیشِ رفته ، بر شما ناخوش کُنم

928) سجده کردند و بگفتند : ای خدیو / گر یکی کرّت ز ما چربید دیو

929) سال ها دفعِ بلاها کرده ایم / وَهم ، حیرا ز آنچه ماها کرده ایم

930) فوت شد از ما و ، حملش شد پدید / نطفه اش جَست و ، رَحِم اندر خزید

931) لیک اِستغفار این ، روز وِلاد / ما نگه داریم ای شاه و قُباد

932) روزِ میلادش رَصَد بندیم ما / تا نگردد فوت و ، نَجهَد این قضا

933) گر نداریم این نگه ، ما را بکُش / ای غلامِ رأیِ تو افکار و ، هُش

934) تا به نُه مَه می شمرد او روز روز / تا نَپرّد تیر حُکمِ خصم دوز

935) بر قضا هر کو شبیخون آورد / سرنگون آید ز خونِ خود خورد

936) چون زمین با آسمان ، خصمی کُند / شوره گردد ، سر ز مرگی بر زند

937) نقش با نقّاش پنجه می زند / سبلتان و ، ریشِ خود بَرمی کنَد