1932) اژدهایی خرس را در می کشید / شیر مردی رفت و فریادش رسید

1933) شیر مردانند در عالَم مدد / آن زمان کافغانِ مظلومان رسد

1934) بانگِ مظلومان ز هر جا بشنوند / آن طرف چون رحمتِ حق می دوند

1935) آن ستون هایِ خَلَل های جهان / آن طبیبانِ مرض های نهان

1936) محضِ مِهر و داوری و رحمت اند / همچو حق ، بی علّت و بی رَشوت اند

1937) این چه یاری می کنی یکبارگیش ؟ / گوید : از بهرِ غم و بیچارگیش

1938) مهربانی شد شکارِ شیر مَرد / در جهان دارو نجوید غیرِ درد

1939) هر کجا دردی ، دوا آنجا رود / هر کجا پستی است ، آب آنجا دود

1940) آبِ رحمت بایدت ، رَو پست شو / وانگهان خور خمرِ رحمت ، مست شو

1941) رحمت اندر رحمت آمد تا به سَر / بر یکی رحمت فرو ما ای پسر

1942) چرخ را در زیرِ پا آر ای شجاع / بشنو از فوقِ فلک ، بانگِ سَماع

1943) پنبۀ وسواس بیرون کن ز گوش / تا به گوشات آید از گردون ، خروش

1944) پاک کن دو چشم را از مویِ عیب / تا ببینی باغ و سَروستانِ غیب

1945) دفع کن از مغز و از بینی زُکام / تا که ریحُ الله در آید در مشام

1946) هیچ مگذار از تب و صفرا اثر / تا بیابی از جهان ، طعمِ شِکر

1947) دارویِ مردی کن و عِنّین مَپوی / تا برون آیند صد گون خوب روی

1948) کُندۀ تن را ز پایِ جان بِکَن / تا کُنَد جولان به گِردِ انجمن

1949) غُلِّ بخل از دست و گردن دور کُن / بخت نو دریاب در چرخِ کُهُن

1950) ور نمی تانی به کعبۀ لطف پَر / عرضه کن بیچارگی بر چاره گر

1951) زاری و گریه قوی سرمایه است / رحمتِ کُلّی ، قوی تر دایه است

1952) دایه و مادر ، بهانه جو بُوَد / تا که کی آن طفلِ او گریان شود

1953) طفلِ حاجات شما را آفرید / تا بنالید و شود شیرش پدید

1954) گفت : اُدعوا الله ، بی زاری مباش / تا بجوشد شیرهایِ مِهرهاش

1955) هُوی هُوی باد و شیر افشانِ ابر / در غمِ مااند ، یک ساعت تو صبر

1956) فِی السّماء رِزقُکُم نشنیده ای ؟ / اندرین پستی چه بر چَفسیده ای ؟

1957) ترس و نومیدیت دان آوازِ غول / می کَشَد گوشِ تو تا قعرِ سُفول

1958) هر ندایی که تو را بالا کشید / آن ندا می دان که از بالا رسید

1959) هر ندایی که تو را حرص آورد / بانگِ گُرگی دان که او مَردُم دَرَد

1960) این بلندی نیست از رویِ مکان / این بلندی هاست سویِ عقل و جان

1961) هر سبب بالاتر آمد از اثر / سنگ و آهن فایق آمد بر شَرر

1962) آن فلانی فوقِ آن سَرکش نشست / گر چه در صورت به پهلویش نشست

1963) فوقیی آنجاست از رویِ شرف / جایِ دور از صدر باشد مُستخف

1964) سنگ و آهن زین جهت که سابق است / در عمل فوقیِ این دو ، لایق است

1965) وآن شَرر از رویِ مقصودیِ خویش / ز آهن و سنگ زین رُو پیش پیش

1966) سنگ و آهن اوّل و پایان شَرر / لیک این هر دو تن اند و جان شَرر

1967) آن شَرر گر در زمان واپس ترست / در صفت از سنگ و آهن برتر است

1968) در زمان ، شاخ از ثَمر سابق تر است / در هنر از شاخ ، او فایق تر است

1969) چونکه مقصود از شَجَر آمد ثَمر / پس ثَمر اوّل بُوَد ، آخِر شَجَر

1970) خرس چون فریاد کرد از اژدها / شیر مردی کرد از چنگش رها

1971) حیلت و مردی به هم دادند پُشت / اژدها را او بدین قوّت بکُشت

1972) اژدها را هست قوّت ، حیله نیست / نیز فوقِ حیلۀ تو ، حیله ای است

1973) حیلۀ خود را چو دیدی ، باز رَو / کز کجا آمد ، سویِ آغاز رَو

1974) هر چه در پستی است ، آمد از عُلا / چشم را سویِ بلندی ، نِه ، هلا

1975) روشنی بخشد نظر اندر عُلا / گر چه اوّل خیرگی آرد بلا

1976) چشم را در روشنایی خوی کُن / گر نه خفّاشی ، نظر آن سوی کُن

1977) عاقبت بینی نشانِ نورِ توست / شهوتِ حالی ، حقیقت گورِ توست

1978) عاقبت بینی که صد بازی بدید / مثلِ آن نَبوَد که یک بازی شنید

1979) ز آن یک بازی چنان مغرور شد / کز تکبّر ز اوستادان دُور شد

1980) سامری وار آن هنر در خود چو دید / او ز موسی از تکبّر سرکشید

1981) او ز موسی آن هنر آموخته / وز معلّم ، چشم را بردوخته

1982) لاجَرَم موسی دگر بازی نمود / تا که آن بازی و جانش را رُبود

1983) ای بسا دانش که اندر سَر رَوَد / تا شود سَروَر بدان ، خود سَر رَوَد

1984) سر نخواهی که رَوَد ، تو پای باش / در پناهِ قطبِ صاحب رای باش

1985) گر چه شاهی ، خویش فوقِ او مَبین / گر چه شهدی ، جز نباتِ او مَچین

1986) فکر تو نقش است و ، فکرِ اوست جان / نقدِ تو قلب است و ، نقدِ اوست کان

1987) او تویی ، خود را بجو در اویِ او / کو و کو گو ، فاخته شو سویِ او

1988) ور نخواهی خدمتِ ابنایِ جنس / در دهانِ اژدهایی همچو خرس

1989) بوک استادی رَهانَد مر تو را / وز خطر بیرون کشاند مر تو را

1990) زاریی می کُن ، چو زورت نیست هین / چونکه کوری ، سر مکش از راه بین

1991) تو کم از خرسی نمی نالی ز درد ؟ / خرس رَست از درد چون فریاد کرد

1992) ای خدا سنگین دلِ ما موم کُن / نالۀ ما را خوش و مرحوم کُن