ای شهان ، کشتیم ما خصم برون / ماند خصمی زو بتر در اندرون
جمع گشتند آن زمان جمله وحوش / شاد و خندان از طرب در ذوق و جوش
چونکه خرگوش از رهایی شاد گشت / سوی نخچیران ، دوان شد تا به دشت
چونکه شیر اندر بر خویشش کشید / در پناه شیر ، تا چه می دوید
شیر گفتش تو ز اسباب مرض / این سبب گو خاص ، که اینستم غرض
چونکه نزد چاه آمد شیر ، دید / کز ره ، آن خرگوش ماند و پا کشید
بوالبشر کو علم الاسمابگ است / صد هزاران علمش ، اندر هر رگ است
گفت ای شه ، بر من عور گدا / قول دشمن مشنو از بهر خدا
زاغ ، چون بشنود ، آمد از حسد / با سلیمان گفت : کو کژ گفت و بد
چون سلیمان را سراپرده زدند / پیش او مرغان به خدمت آمدند