این حکایت بشنو از صاحب بیان / در طریق و عادت قزوینیان
گفت پیغمبر علی را کِای علی / شیرِ حقّی ، پهلوانی ، پُردلی
ای ضیاءالحق ، حُسام الدین بگیر / یک دو کاغذ برفزا در وصفِ پیر
چون خلیفه دید و احوالش شنید / آن سبو را پُر ز زر کرد و مزید
آن یکی نحوی به کشتی در نشست / رو به کشتیبان نهاد آن خُودپَرست
آن سبوی آب را در پیش داشت / تخم خدمت را در آن حضرت بکاشت
فازن بالحرة ، پیِ این شد مَثَل / فاسرق الدرة ، بدین شد مُنتَقَل
عاشقان کُل ، نَی عُشاقِ جزو / ماند از کُل آنکه شد مشتاقِ جُزو
آن عرابی از بیابانِ بعید / بر درِ دارالخِلافه چون رسید
نقشِ درویش است او ، نَی اهلِ نان / نقشِ سگ را تو مَینداز استخوان