مدتی این مثنوی ، تاخیر شد / مُهلتی بایست تا خون ، شیر شد
گفت پیغمبر که : دائم بهرِ پند / دو فرشته خوش منادی می کنند
پس عُمَر گفتش که : این زاریِ تو / هست هم آثارِ هشیاریِ تو
باز گرد و حالِ مُطرِب گوش دار / زآنکه عاجز گشت مُطرِب زانتظار
سنگ ها اندر کفِ بوجهل بود / گفت ای احمد بگو این چیست زود
اُستُنِ حنانه از هَجرِ رسول / ناله می زد همچو ارباب عقول
آن زمان حق بر عُمَر خوابی گماشت / تا که خویش از خواب نتوانست داشت
مُطربی کز وی جهان شد پُر طرب / رُسته ز آوازش خیالاتِ عجب
گفت صدیقه که : ای زُبدۀ وجود /حکمتِ بارانِ امروزین چه بود ؟
گفت پیغمبر ز سرمایِ بهار / تن مپوشانید یاران زینهار