زاهدی را گفت یاری : در عمل / کم گِری تا چشم را نآید خَلَل
بود شیخی دائماََ او وامدار / از جوانمردی که بود آن نامدار
نه چنان بازی است کو از شه گریخت / سویِ آن کمپیر کو می آرد بیخت
چون که صوفی بر نشست و شد روان / رو در افتادن گرفت او هر زمان
کی گذارد آنکه رَشکِ روشنی است / تا بگویم آنچه فرض و گفتنی است
صوفی ای می گشت در دَورِ افق / تا شبی در خانقاهی شد قُنُق
گشت با عیسی یکی ابله رفیق / استخوان ها دید در حفرۀ عمیق
دزدکی از مارگیری مار بُرد / ز ابلهی آن را غنیمت می شمرد
ماه روزه گشت در عهدِ عُمَر / بر سر کوهی دویدند آن نَفَر
مدتی این مثنوی ، تاخیر شد / مُهلتی بایست تا خون ، شیر شد