روح حیوانی و عقل جزوی و وهم و خیال مثل دوغ اند | شرح و تفسیر در مرکز تخصصی شعر و عرفان دیدارجان
شاعر : مولانا جلال الدین محمد بلخی
کتاب : مثنوی معنوی
قالب شعر : مثنوی
آدرس شعر : مثنوی معنوی مولوی دفتر چهارم ابیات 3030 تا 3050
نام حکایت : حکایت خشم کردن پادشاه بر ندیم و شفاعت کردن شفیع آن
بخش : 4 از 5 ( روح حیوانی و عقل جزوی و وهم و خیال مثل دوغ اند )
پادشاهی یکی از ندیمانِ خود را مورد غضب قرار داد و خواست با شمشیر ، سر از تنش جدا کند . هیچیک از کسان و درباریانِ شاه جرأت نداشتند که قدم پیش نهد و شفیعِ او گردد . امّا در آن جمع تنها عِمادُالمُلک که شخصی محترم و شریف بود گام پیش نهاد و شفاعت او کرد و شاه در همان لحظه خشمِ خود را فرو برد و شمشیر خود را در نیام فرو نمود و سپس گفت : گناهِ این مُجرم بقدری سنگین است که اگر همۀ دنیا پا در میانی می کردند من به عفو او حاضر نمی شدم . امّا …
متن کامل ” حکایت خشم کردن پادشاه بر ندیم و شفاعت کردن شفیع آن ” را در مرکز تخصصی شعر و عرفان مطالعه نمایید.
همانطور که طعمِ روغن در طعمِ دوغ نهان است . جوهرِ راستینِ تو نیز در حجابِ دروغ پوشیده شده است . [ «دوغ» در اینجا کنایه از جسم و «روغن» کنایه از روحِ لطیف است که در جسم پنهان شده است . «دروغ» نیز اشاره به جنبۀ جسمانی انسان دارد که وجودی کاذب و غیر اصیل است . ]
منظور بیت : ای طالبِ حقیقت ، روحِ ربّانی تو که جنبۀ حقیقی وجودِ تو است . در حجابِ جسم که جنبۀ مجازی تو است مستور است . پس بکوش تا پیدایش کنی .
جنبۀ دروغین وجودِ تو همین جسمِ فانی است و جنبۀ راستینِ وجودِ تو آن روحِ الهی است که در حجابِ جسمت پنهان شده است .
سالیانِ سال است که این دوغِ جسمِ تو یعنی جنبۀ دروغین وجودِ تو آشکار و هویداست . امّا روغنِ روحِ تو ، یعنی جنبۀ حقیقی وجودِ تو در میانِ جسمت ، ظاهراََ معدوم و حقیر به نظر می رسد .
تا اینکه حق تعالی از جانبِ خود رسولی از میانِ بندگانِ خود می فرستد تا دوغ را در درونِ کوزه تکان دهد .
تا آن رسول کوزه را با اسلوب و مهارت آنقدر تکان دهد که من بدانم که «من» در میانِ «من» پنهان بود . ( هنجار = راه و روش ، اسلوب ) [ منظور از دو بیت اخیر این بود که : حق تعالی رسولانِ خود را در میانِ مردم می فرستد تا آنان را با تعالیم تعالی بخشِ الهی تربیت کنند و موجب شوند که «منِ حقیقیِ» آنان از حجابِ «منِ کاذبِ» آنان بیرون آید . بنابراین با طاعت و ریاضت می توان هویّتِ الهی خود را رشد داد و آن را حاکم بر خود کرد . ]
و یا سخنِ بنده ای که جزیی از وجودِ آن رسول الهی است به گوشِ طالبِ وحی برسد . [ انقروی و به تَبَعِ او نیکلسون ، مراد از « جزو اوست » را وارثِ روحانی دانسته اند . یعنی هر بنده ای که پیامِ رسولِ الهی را به گوشِ مردم برساند . قائم مقام و وارثِ روحانی اوست و شایسته احترام و تعظیم است . ]
گوشِ مؤمن ، وحی ما را می شنود و آنرا حفظ می کند . آن گوش ، قرین و دمسازِ دعوت کنندۀ حق است . ( اُذن = گوش / واعی = شنونده و حفظ کننده ) [ بهتر است این بیت را از زبانِ بنده ای بدانیم که وارثِ معنوی رسولِ الهی است . کسی که گوشِ باطنی اش شنوا باشد همواره با داعیانِ حق اُنس دارد . برعکسِ کسانی که از داعیان حق می گریزند همچون حمار از شیران . ]
همانگونه که گوشِ کودک از سخنان مادر پُر می شود و سپس لب به سخن می گشاید . [ سالک نیز با گوش سپردن به کلامِ مادرانِ معنویِ خود یعنی پیشوایانِ واصل به حق ، منِ حقیقی خود را از ورایِ حجاب های نفسانی بیرون می آورد . ]
و اگر کودک ، گوشی شنوا نداشته باشد . سخنِ مادر را نخواهد شنید و لال می گردد . ( رَشَد = هدایت / گوشِ رَشَد = گوشِ هدایت جو و حقیقت طلب ) [ بنابراین همانطور که اگر کودک ، قوۀ شنوایی نداشته باشد ، لال می گردد . اطفالِ طریقت نیز اگر گوشِ هدایت طلب نداشته باشند نمی توانند به کلامِ مرشد گوش دهند . در نتیجه ندای حقیقت را نخواهند شنید و منِ حقیقی شان در منِ کاذبشان پوشیده می ماند . ]
همیشه قاعده بر این است که هر کس کرِ مادرزاد باشد ، لال می شود . و آن کس که تکلّم می کند . کسی است که در دورانِ کودکی سخنان مادر را شنیده است . [ نطق و کلام ، متوقّف است بر شنیدن سخنان مادر و غیره . ]
بدان که گوشِ کر و زبانِ لال از نوعی نقص و آفت ناشی می شود . به همین دلیل است که چنین گوشی استعدادِ شنیدن کلام و تعلیم را ندارد . [ خداوند در آیه 21 سورۀ انفال ، کران و لالانِ باطنی را بدنرین جانوران بشمار آورده است « همانا بدترین جنبندگان به نزدِ خدا کران و لالان هستند که نمی اندیشند » ]
آن کسی که بدونِ تعلیم سخن می گوید خداوند است که جمیعِ صفاتِ او از علل و اسباب ( و یا نواقص ) منزّه است . [ حضرت حق تعالی ، فعّالِ ما یشاست و اراده و مشیّتِ او مُعلّل به هیچ علّتی نیست . زیرا علل و اسباب تنها در عالَمِ ممکنات حاکم است و در مرتبۀ فعلِ الهی جمیعِ اسباب ساقط است . ]
یا مانندِ حضرتِ آدم که خداوند علوم را به او تعلیم داد بی آنکه مادر و دایه و علل و اسبابی در میان باشد . [ اِزا = مخففِ اِزاء به معنی روبرو ، مقابل ، برابر ، سبب ، مماثل و قرین است که از میانِ این معانی ، سبب و قرین و مماثل با بیت فوق سازگار است . یعنی خداوند ، بدون آنکه از مادر و دایه و اشخاصی نظیر دایه و یا بی آنکه از علل و اسبابی بهره گیرد . علوم را به آدم تعلیم داد . ]
یا مانندِ حضرت مسیح (ع) که بوسیلۀ خداوندِ مهربان تعلیم یافت و هنگامِ ولادت سخن گفت .
مسیحِ نوزاد برای این اتهام که از زنا و فساد متولد نشده است سخن گفت . ( وِلاد = زاییدن ) [ وقتی که حضرتِ مریم (ع) عیسی را به اقتضای مشیّتِ الهی و با نفخۀ جبرئیل حامله شد و وضع حمل کرد . معاندان بدو اتهامِ تباهکاری زدند و در این حال ، حضرت مریم (ع) به گهوارۀ عیسی اشارت کرد و عیسای نوزاد به ارادۀ الهی لب به سخن گشود و گفت : « منم بندۀ خدا که به من کتاب آسمانی داد و پیامبرم کرد » رجوع شود به آیاتِ 26 تا 30 سورۀ مریم . ]
در سعی و تلاش چنان باید کوشا بود که دوغ ، روغنِ نهفته در خود را بازپس دهد و آن را آشکار سازد . [ سالک باید در سایۀ ارشادِ ولیِّ مُرشد چنان با پشتکار و جدیّت سلوک کند که بالاخره منِ حقیقی خود را از زیر حجاب های تو بر تویِ نفسانی و منِ کاذب بیرون آورد . ]
روغن در میانِ دوغ ناپدید است و گویی که اصلاََ وجود ندارد . و این دوغ است که پرچمِ وجودِ خود را به اهتزاز درآورده است . یعنی این دوغ است که دَم از وجود داشتن می زند . [ منِ حقیقی انسان ، هستِ نیست نماست و منِ کاذب او ، نیستِ هست نمادست . ]
آنچه که به نظرت هستیِ حقیقی می نماید چیزی جز پوست نیست و آنچه که به نظرت فانی و معدوم می نماید همو وجودِ حقیقی و اصلِ وجودِ توست .
اگر دوغی داری که هنوز روغنش را نگرفته ای و کهنه مانده است . تا وقتی که روغنش را نگرفته ای بیهوده مصرفش مکن . [ مادام که روحِ الهی و منِ حقیقی خود را در کالبدت نیافته ای و آنرا بر وجودِ خود حاکم نساخته ای نباید قوای جسمانی ات را که بر اثر گذر عمر رو به تحلیل می رود بیهوده صرف کنی زیرا تا وقتی که قوای جسمانی داری می توانی به راهِ کمال وارد شوی و اِلّا وقتی پیر شوی امکان سلوک در عرصۀ کمالات را نیز از دست می دهی . ]
هان ای طالبِ حقیقت ، دوغِ جسمت را بوسیلۀ علم و معرفت دست به دست بگردان . یعنی قوای خود را یله و بیکار مگذار بلکه قدم به قدم آن را در طریقِ کسبِ کمالات بکار گیر و با طاعت و عبادت و ریاضت ، رشید و بالنده اش کن . تا آن چیزی را که نهان کرده آشکار سازد . یعنی منِ حقیقی و روحِ الهی در در وجودِ تو طالع شود . ]
زیرا این جسمِ فانی ، دلیل بر روحِ باقی است . و چنانکه مثلاََ نالۀ آدم های مست ، دلیل بر وجودِ ساقی است . [ نالۀ مستانۀ مستان ، نشان می دهد که ساقی بدو باده نوشانده و ار دایره عقل به درش آورده و به احوال و اطوارِ مستانه وادارش کرده است . مصراع دوم ، تمثیل برای مصراعِ اوّل است . یعنی همانطور که احوالِ مستانه ، نشانِ وجودِ می و ساقی است . جسم نیز دلیل بر وجودِ روح است . زیرا حرکات و سکنات جسم از روح ناشی می شود . ]
سرزمین ایران از دیرباز مهد تفکرات عرفانی بوده است . از این رو در طی قرون و اعصار ، نام آورانی بی شمار در عرصه عرفان و تصوف در دامن خود پرورش داده است . یکی از این بزرگان نام آور ، حضرت مولانا جلال الدین محمد بلخی است که به ملای روم و مولوی رومی آوازه یافته است . او در ششم ربیع الاول سال 604 هجری قمری در بلخ زاده شد . پدر او محمدحسین خطیبی است که به بهاءالدین ولد معروف شده است و نیز او را با لقب سلطان العلما یاد کرده اند . بهاء ولد از اکابر صوفیه و اعاظم عرفا بود و خرقه او به احمد غزالی می پیوست و در علم عرفان و …
متن کامل زندگینامه مولانا جلال الدین بلخی را در مرکز تخصصی شعر و عرفان مطالعه نمایید.
مثنوی معنوی کتابی تعلیمی و درسی در زمینه عرفان ، اصول تصوف ، اخلاق ، معارف و …است . مولانا بیشتر به خاطر همین کتاب شریف معروف شده است . مثنوی معنوی دریای ژرفی است که می توان در آن غواصی کرد و به انواع گوهرهای معنوی دست یافت با آنکه تا آن زمان کتابهای ارزشمند و گرانقدری نظیر منطق الطیر عطار نیشابوری و حدیقت الحقیقت سنائی و گلشن راز شبستری از مهمترین و عمیق ترین کتب عرفانی و صوفیانه به شمار می رفتند ولی با ظهور مثنوی معنوی مولانا و جامعیت و ظرافت و نکته های باریک و …
متن کامل معرفی جامع کتاب مثنوی معنوی مولوی را در مرکز تخصصی شعر و عرفان مطالعه نمایید.
منابع و مراجع :
1) ای عاشقان ای عاشقان امروز ماییم و شما / افتاده در غرقابه ای ، تا خود که داند آشنا…
1) هر آن ناظر که منظوری ندارد / چراغ دولتش نوری ندارد 2) چه کار اندر بهشت آن مدّعی را…
1) ای بادِ بی آرامِ ما ، با گُل بگو پیغام ما / که : ای گُل ، گُریز اندر…
1) مگر نسیم سَحر بوی یار من دارد / که راحت دل امّیدوار من دارد 2) به پای سرو درافتاده…
1) ای نوبهارِ عاشقان ، داری خبر از یارِ ما ؟ / ای از تو آبستن چمن ، و ای…
1) غلام آن سبک روحم که با ما سر گران دارد / جوابش تلخ و ، پنداری شِکر زیر زبان…