1825) بعد از آنش از قفس بیرون فکند / طوطیک پرّید تا شاخ بلند

1826) طوطی مُرده چنان پرواز کرد / کافتاب شرق ، ترکی تاز کرد

1827) خواجه حیران گشت اندر کارِ مرغ / بی خبر ، ناگه بدید اسرار مرغ

1828) روی ، بالا کرد و گفت : ای عندلیب / از بیان حالِ خودمان ، دِه نصیب

1829) او چه کرد آنجا که تو آموختی ؟ / ساختی مکری و ما را سوختی

1830) گفت طوطی : کو به فعلم پند داد / که : رها کن لطفِ آواز و وِداد

1831) زآنکه آوازت ترا در بند کرد / خویشتن ، مرده پیِ این پند کرد

1832) یعنی ، ای مطرب شده با عام و خاص / مرده شو چون من ، که تا یابی خلاص

1833) دانه باشی ، مرغکانت برچنند / غنچه باشی ، کودکانت برکَنند

1834) دانه پنهان کُن ، بکلی دام شو / غنچه پنهان کُن ، گیاه بام شو

1835) هر که داد او ، حُسنِ خود را در مزاد / صد قضای بَد ، سوی او رُو نهاد

1836) حیله ها و خشم ها و رَشک ها / بر سرش ریزد چو آب از مَشک ها

1837) دشمنان ، او را ز غیرت می دَرند / دوستان هم ، روزگارش می بَرند

1838) آنکه غافل بود از کشت و بهار / او چه داند قیمتِ این روزگار ؟

1839) در پناهِ لطف حق باید گریخت / کو هزاران لطف ، بر ارواح ریخت

1840) تا پناهی یابی ، آنگه چون پناه / آب و آتش ، مر تو را گردد سپاه

1841) نوح و موسی را نه دریا یار شد ؟ / نه بر اعداشان به کین ، قهار شد ؟

1842) آتش ، ابراهیم را نَی قلعه بود ؟ / تا برآورد از دل نمرود ، دود ؟

1843) کوه ، یحیی را نه سوی خویش خواند / قاصدانش را به زخم سنگ راند ؟

1844) گفت : ای یحیی بیا در من گریز / تا پناهت باشم از شمشیرِ تیز