غزل شماره 92 دیوان خواجه حافظ شیرازی | شرح و تفسیر

گفته بودی کی بمیری پیشِ من تعجیل چیست / خوش تقاضا میکنی پیشِ تقاضا میرمت

ای جانان ، پرسیده بودی که چه موقع در برابرِ من می میری . ای جان من عجله برای چیست . عجب تقاضا می کنی پیشِ تقاضایت بمیرم یعنی قربان تقاضایت گردم .

عاشق و مخمور و مهجورم بتِ ساقی کجاست / گو بخرامد که پیشِ سرو بالا میرمت

دلداده ای خمارآلود و جدا از یار مانده ام ، معشوق من ، ساقی مجلس کجاست ؟ بگویید که با ناز بیاید تا در برابر قامت سرو مانندش جان را نثار کنم .

آنکه عُمری شد که تا بیمارم از سودایِ او / گو نگاهی کن که پیشِ چشمِ شهلا میرمت

به آن کسی که مدتی است از عشق و خیالِ او بیمارم ، بگو که به من التفاتی کند که فدای چشمِ شهلایش شوم .

گفتۀ لعلِ لبم هم درد بخشد هم دوا / گاه پیشِ درد و گه پیشِ مُداوا میرمت

خطاب به جانان می فرماید : ای جانان ، گفته ای که لبِ قرمزِ چون لعلم هم درد می بخشد و هم دوا می دهد . گاه پیشِ دردت و گاه پیشِ مداوایت بمیرم . یعنی فدای لبت گردم که هم درد و هم درمان در آن است .

خوش خرامان میروی چشمِ بَد از رویِ تو دُور / دارم اندر سَر خیالِ آنکه در پا میرمت

ای یار چه با ناز و زیبا راه می روی ، چشم بَد از تو دور باد . قصد دارم وقتی که خوش می خرامی در مقابلِ قدمت جان را نثار کنم .

گرچه جای حافظ اندر خلوتِ وصلِ تو نیست / ای همه جای تو خوش پیشِ همه جا میرمت

ای جانان ، اگر چه در خلوتِ وصلِ تو برای حافظ جایی نیست . امّا می دانم که سراپای تو خوش است . همه جا فدای تو گردم .

شرح و تفسیر غزل 91                   شرح و تفسیر غزل 93