3668) زید را اکنون ، نیابی کو گریخت / جَست از صَفِّ نِعال و نَعل ریخت

3669) تو که باشی ؟ زید هم خود را نیافت / همچو اختر که بر او خورشید تافت

3670) نَی ازو نقشی بیابی ، نَی نشان / نَی کَهی یابی به راهِ کهکشان

3671) شد حواس و نطقِ با پایانِ ما / محوِ علم و دانشِ سلطانِ ما

3672) حِس ها و عقل هاشان در درون / موج در موجِ لَدَینا مُحضَرُون

3673) چون شب آمد ، باز وقتِ بار شد / اَنجُمِ پنهان شده ، بر کار شد

3674) بی هُشان را وا دهد حق ، هوش ها / حلقه حلقه ، حلقه ها در گوش ها

3675) پای کوبان ، دست افشان در ثَنا / ناز نازان ، رَبّنا اَحییتَنا

3676) آن جُلود و آن عِظامِ ریخته / فارسان گشته غُبار انگیخته

3677) حمله آرند از عدم ، سویِ وجود / در قیامت ، هم شَکور و هم کَنود

3678) سَر چه می پیچی ؟ کُنی نادیده ای / در عدم ز اوّل نه سَر پیچیده ای

3679) در عدم افشرده بودی پای خویش / که مرا که بَر کنَد از جایِ خویش

3680) می نبینی صُنعِ ربّانیت را / که کشید او موی پیشانیت را ؟

3681) تا کشیدت اندرین انواعِ حال / که نبودت در گُمان و در خیال

3682) آن عدم او را هماره بنده است / کار کُن دیوا ! سلیمان زنده است

3683) دیو می سازد جِفانِِ کالجَواب / زَهره نَی تا دفع گوید یا جواب

3684) خویش را بین چون همی لرزی ز بیم ؟ / مر عدم را نیز لرزان دان مُقیم

3685) ور تو دست اندر مَناصِب می زنی / هم ز ترس است آنکه جانی می کنی

3686) هر چه جز عشقِ خدایِ اَحسَن است / گر شِکرخواری است ، آن جان کندن است

3687) چیست جان کندن ؟ سویِ مرگ آمدن / دست در آبِ حیاتی نازَدن

3688) خلق را دو دیده در خاک و مَمات / صد گُمان دارند در آبِ حیات

3689) جهد کُن تا صد گُمان گردد نَوَد / شب برو ، ور تو بخُسبی ، شب رود

3690) در شبِ تاریک ، جُوی آن روز را / پیش کُن آن عقلِ ظُلمت سوز را

3691) در شبِ بَد رنگ ، بس نیکی بُوَد / آب حیوان ، جفتِ تاریکی بُوَد

3692) سر ز خُفتن کی توان برداشتن ؟ / با چنین صد تخمِ غَفلت کاشتن

3693) خوابِ مُرده ، لقمۀ مُرده یار شد / خواجه خُفت و دزدِ شب بر کار شد

3694) تو نمی دانی که خَصمانت کی اند / ناریان ، خصمِ وجودِ خاکی اند

3695) نار ، خصمِ آب و فرزندان اوست / همچنان که آب ، خصمِ جانِ اوست

3696) آب آتش را کُشد زیرا که او / خصمِ فرزندان آب است و عَدو

3697) بعد از آن این نار ، نارِ شهوت است / کاندر او اصلِ گناه و زَلّت است

3698) نارِ بیرونی به آبی بِفسُرد / نارِ شهوت تا به دوزخ می بَرد

3699) نارِ شهوت می نیآرامد به آب / ز آنکه دارد طبعِ دوزخ در عذاب

3700) نارِ شهوت را چه چاره ؟ نورِ دین / نُورُکُم اِطفآءُ نارِالکافرین

3701) چه کُشد این نار را ؟ نورِ خدا / نورِ ابراهیم را ساز اوستا

3702) تا ز نارِ نَفسِ چون نَمرودِ تو / وارهد این جسمِ همچون عُودِ تو

3703) شهوتِ ناری به راندن کم نشد / او به ماندن کم شود ، بی هیچ بُد

3704) تا که هیزم می نهی بر آتشی/ کی بمیرد آتش از هیزم کشی ؟

3705) چون که هیزم باز گیری نار ، مُرد / ز آنکه تقوی ، آب ، سویِ نار بُرد

3706) کی سیه گردد به آتش رویِ خوب ؟ / کو نهد گُل گونه از تقوَی القلوب ؟