به هرچ از راه وامانی ، چه کفر ان حرف و چه ایمان / به هرچ از دوست دور افتی ، چه زشت آن نقش و چه زیبا

1763) جمله عالم زان غیور آمد ، که حق / بُرد در غیرت برین عالم سَبَق

1764) او چو جان است و جهان چون کالبد / کالبد از جان پذیرد نیک و بد

1765) هر که محراب نمازش گشت عَین / سوی ایمان رفتنش می دان تو شَین

1766) هر که شد مَر شاه را او جامه دار / هست خُسران ، بهرِ شاهش اِتّجار

1767) هر که با سلطان شود او همنشین / بر درش بودن بُوَد عیب و غَبین

1768) دست بوسش چون رسید از پادشاه / گر گزیند بوسِ پا ، باشد گناه

1769) گر چه سر بر پا نهادن خدمت است / پیش آن خدمت ، خطا و زَلّت است

1770) شاه را غیرت بُوَد بر هر که او / بُو گُزیند بعد ز آن که دید رو

1771) غیرتِ حق ، بر مَثَل ، گندم بُوَد / کاهِ خِرمن ، غیرت مردم بُوَد

1772) اصلِ غیرت ها بدانید از اِله / آنِ خلقان ، فرعِ خق بی اشتباه

1773) شرح این بگذارم و گیرم گِله / از جفای آن نگارِ ده دِله

1774) نالم ، ایرا ناله ها خوش آیدش / از دو عالم ناله و غم بایدش

1775) چون ننالم تلخ از دَستان او ؟ / چون نِیَم در حلقۀ مستانِ او

1776) چون ننالم همچو شب بی روزِ او ؟ / بی وصالِ رویِ روزافروزِ او

1777) ناخوشِ او ، خوش بُوَد در جانِ من / جان فدایِ یارِ دل رنجانِ من

1778) عاشقم بر رنجِ خویش و دردِ خویش / بهرِ خوشنودیّ شاهِ فردِ خویش

1779) خاک غم را سُرمه سازم بهرِ چشم / تا ز گوهر پُر شود دو بحرِ چشم

1780) اشک ، کان از بهرِ او بارند خلق / گوهرست و ، اشک پندارند خلق

1781) من ز جانِ جان ، شکایت می کنم / من نیم شاکی ، روایت می کنم

1782) دل همی گوید : ازو رنجیده ام / وز نفاقِ سست می خندیده ام

1783) راستی کُن ، ای تو فخرِ راستان / ای تو صدر و من درت را آستان

1784) آستان و صدر در معنی کجاست ؟ / ما و من کو آن طرف کان یارِ ماست ؟

1785) ای رهیده جانِ تو از ما و من / ای لطیفۀ روح اندر مرد و زن

1786) مرد و زن چون یک شود آن ، یک توی / چون که یک ها محو شد ، آنَک تُوی

1787) این من و ما ، بهرِ آن برساختی / تا تو با خود نردِ خدمت باختی

1788) تا من و توها همه یک جان شوند / عاقبت مستغرقِ جانان شوند

1789) این همه هست و بیا ای امرِ کُن / ای منزه از بیان و از سُخُن

1790) جسم ، جسمانه تواند دیدنت ؟ / در خیال آرد غم و خندیدنت ؟

1791) دل که او بستۀ غم و خندیدن است / تو مگو کو لایقِ آن دیدن است

1792) آنکه او بستۀ غم و خنده بُوَد / او بدین دو عاریت زنده بُوَد

1793) باغِ سبزِ عشق ، کو بی مُنتَهاست / جز غم و شادی در او بس میوه هاست

1794) عاشقی زین هر دو حالت برتر است / بی بهار و بی خزان ، سبز و ترست

1795) دِه زکاتِ روی خوب ، ای خوب رو / شرحِ جانِ شرحه شرحه ، بازگو

1796) کز کَرَشمِ غمزۀ غمازه ای / بر دلم بنهاد داغی تازه ای

1797) من حلالش کردم ار خونم بریخت / من همی گفتم حلال ، او می گریخت

1798) چون گریزانی ز نالۀ خاکیان / غم چه ریزی بر دلِ غمناکیان ؟

1799) ای که هر صبحی که از مشرِق بتافت / همچو چشمۀ مُشرِقت در جوش یافت

1800) چون بهانه دادی این شیدات را ؟ / ای بها ، نه شِکّرِ لب هات را

1801) ای جهانِ کهنه را تو جانِ نو / از تنِ بی جان و دل ، افغان شنو

1802) شرحِ گُل بگذار از بهرِ خدا / شرحِ بلبل گو که شد از گُل جدا

1803) از غم و شادی نباشد جوشِ ما / با خیال و وهم نَبوَد هوشِ ما

1804) حالتی دیگر بُوَد کان نادر است / تو مشو منکر ، که حق بس قادر است

1805) تو قیاس از حالتِ انسان مکن / منزل اندر جور و در احسان مکن

1806) جور و احسان رنج و شادی حادث است / حادثان میرند ، حقشان وارث است

1807) صبح شد ای صبح را پشت و پناه / عذر مخدومی حسُام الدین بخواه

1808) عذر خواهِ عقل کُل و جان ، تویی / جانِ جان و تابشِ مرجان تویی

1809) تافت نورِ صبح و ما از نور تو / با صَبوحی با میِ منصور تو

1810) دادۀ تو چون چنین دارد مرا / باده که بوَد کو طرب آرد مرا ؟

1811) باده در جوشش ، گدایِ جوشِ ما / چرخ در گردش ، گدایِ هوشِ ما

1812) باده از ما مست شد ، نَی ما ازو / قالَب از ما هست شد ، نَی ما ازو

1813) ما چو زنبوریم و قالَب ها ، چو موم / خانه خانه کرده قالب را ، چو موم