رفتن خواجه و قومش به سوی ده | شرح و تفسیر

532) خواجه و بچگان ، جِهازی ساختند / بر سُتوران ، جانبِ دِه تاختند

533) شادمانه سویِ صحرا راندند / سافِرُوا کی تَغنَمُوا برخواندند

534) کز سفرها ماه ، کیخسرو شود / بی سفرها ماه ، کی خسرو شود ؟

535) از سفر بَیدَق شود فَرزینِ راد / وز سفر یابید یوسف صد مُراد

536) روز ، روی از آفتابی سوختند / شب ز اختر ، راه می آویختند

537) خوب گشته پیشِ ایشان راهِ زشت / از نشاطِ دِه شده رَه چون بهشت

538) تلخ از شیرین لبان ، خوش می شود / خار از گُلزار ، دلکش می شود

539) حَنظَل از معشوق ، خرما می شود / خانه از همخانه ، صحرا می شود

540) ای بسا از نازنینان ، خار کش / بر امیدِ گُل عِذارِ ماه وَش

541) ای بسا حمّال گشته پشت ریش / از برایِ دلبرِ مَه رویِ خویش

542) کرده آهنگر ، جمالِ خود سیاه / تا که شب آید ، ببوسد رویِ ماه

543) خواجه تا شب بَر دُکانی چارمیخ / ز آنکه سَروی در دلش کرده ست بیخ

544) تاجری دریا و خشکی می رود / آن به مِهرِ خانه شینی می دود

545) هر که را با مُرده ، سودایی بُوَد / بر امیدِ زنده سیمایی بُوَد

546) آن دروگر روی آورده به چوب / بر امیدِ خدمتِ مَه رویِ خوب

547) بر امیدِ زنده یی کُن اِجتهاد / کو نگردد بعدِ روزی دو جَماد

548) مونسی مگزین خسی را ، از خسی / عاریت باشد در او آن مونسی

549) اُنسِ تو با مادر و ، بابا کجاست ؟ / گر به جز حق ، مونسانت را وفاست ؟

550) اُنسِ تو با دایه و لالا چه شد ؟ / گر کسی شاید به غیرِ حق ، عَضُد

551) اُنسِ تو با شیر و باپستان نماند / نفرتِ تو از دبیرستان نماند

552) آن شعاعی بود بر دیوارِشان / جانبِ خورشید وا رفت آن نشان

553) بر هر آن چیزی که افتد آن شعاع / تو بر آن هم عاشق آیی ای شعاع

554) عشقِ تو بر هر چه آن موجود بود / آن ز وَصفِ حق ، زرّاندود بود

555) چون زری با اصل رفت و مس بماند / طبع ، سیر آمد ، طلاقِ او براند

556) از زراندودِ صفاتش پا بکش / از جهالت قلب را کم گوی خَوش

557) کان خوشی در قلب ها عاریّتی ست / زیرِ زینت ، مایۀ بی زینتی ست

558) زر ز رویِ قلب ، در کان می رود / سویِ آن کان رَو تو هم ، کآن می رود

559) نور از دیوار تا خور می رود / تو بدآن خور رَو که در خور می رود

560) زین سپس ، بِستان تو آب از آسمان / چون ندیدی تو وفا در ناودان

561) مَعدنِ دُنبه نباشد دامِ گُرگ / کی شناسد معدن ، آن گرگِ سترگ ؟

562) زر گمان بُردند بسته در گِرِه / می شتابیدند مغروران به دِه

563) همچنین خندان و ، رقصان می شدند / سویِ آن دولاب ، چرخی می زدند

564) چون همی دیدند مرغی می پرید / جانبِ دِه ، صبر جامه می درید

565) هر که می آمد ز دِه از سویِ او / بوسه می دادند خوش بر روی او

566) که تو رویِ یارِ ما را دیده یی / پس تو جان را جان و ، ما را دیده یی